Urusan
panineungan, ngimpleng atawa mulangkeun katineung ka alam baheula, tètèla lain urusan anu
ngarora wungkul, tapi aki-aki jeung nini-nini ogè (kaasup kuring) sakapeung mah
sok kabawakeun. Malah anu teu kaopan mah,
nepi ka ingsreuk-ingsreukan sagala. Teuing pèdah kagagas ku kalakuan
baheula, atawa boga “kenangan yang tak terlupakan”, diantarana kungsi boga
kabogoh, hèg teu kaparengan, atawa…ah pokona loba wè nu sèjènna. Ari urusan
bobogohan mah, sigana rada arang tah, sabab tina sakelas anu jumlahna opat
puluh urang, awèwèna tèh paling loba limaan. Jadi paling ogè ukur aya lima
pasangeun, kitu ogè mun sakabèhna pada bogoh, sabab aya ogè diantarana anu
wawanohan jeung “dunya luar”.
Nu
karasa pisan mah, mangsa keur ngawih lagu Hymne jeung Mars, enya geuning, kawih
mah bisa mawa rarasaan ka alam tukang, sabab ampir unggal jalma boga lagu
karesep sorangan, boh pop, dangdut, love song, anu dinyanyikeun ku pangawih
urang luar. Hymne SPMA Negeri Bogor jeung Mars Dewi Sri, pikeun kuring mah mibanda catetan anu
teu bisa dipopohokeun. Mangsa sakola di
SPMA Negeri Bogor , diingetan ku Hymne jeung Mars, nu kaimpleng nyaèta,
isuk-isuk kumpul di gudang handap, milihan pacul, tuluy ngaleut mapay galengan,
nyieun guludan atawa bèdèngan. Nu ngabèdakeun jeung sakola sèjèn, kusabab
praktèk tèh jam genep isuk, atuh miang ti imah tèh kudu tas shalat Subuh. Komo
meureun indung mah, kudu ti samèmèhna, sabab nyadiakeun sarapan heula, biasana
mah sok ditimbelkeun, dibungkus ku daun cau, deungeunna ukur ceplok endog
dikècapan, diasupkeun kana rantang, jadi ka sakola tèh kudu mawa tas nu rada
badag.
Teu
salah lamun Bung Karno remen ngingetan ka bangsana, ku kecap Jas Merah,
singgetan tina jangan melupakan sejarah. Sabab, ku ngingetan sajarah, sakurangna urang jadi nyaho ti mana asal-usul
diri. Sabab loba anu geus jaradi “jalma” poho ka temah wadi jeung kana
purwadaksina.
“Biasana
keur aya kabutuh mah, boh butuh ku pangrojong atawa sora urang, sok remen
datang, teu sirikna nepi ka sapoèna tèh aya dua kalina,” saur Kang Unang basa ngariung
di buruan sakola baheula. Ngan, mangsa geus kapilih tur diuk di tempat anu
“hipu”, nyangking kakawasaan anu luhur, sok poho kana babaturan jaman
saperjuangan baheula. Kituna tèh kuasabab geus manggih batur anu sarua
darajatna, jeung kaimpleng mangfaatna pikeun lèngkah kahareup. Tah urusan tong
poho ka alam baheula, atawa anu aya patalina jeung para karuhun sorangan,
kungsi ditegeskeun ku Kang Wawan, anu remen nganasèhatan, yèn ulah mpohokeun ka
anu samèmèhna geus aya.
“Hana
mangkè tan hana mangkè, aya baheula aya ayeuna, moal aya ayeuna lamun taya
baheula,” pokna tèh. Hartina moal aya urang, lamun taya indung bapa urang, kitu
ogè moal aya indung bapa urang, lamun taya aki-nini urang, terus kaditu nepi ka
luhurna deui. Komo deui para karuhun urang baheula tèh ninggalkeun jimat jeung
mustika anu sakitu luhungna. Lain emas berlian, atawa barang-barang lianna,
tapi ajaran kahirupan, anu mangrupa budaya tur masih kènèh bisa dilarapkeun ku
bangsa urang ayeuna. Hartina, teu kudu
jauh-jauh diajar ka nagri sèjèn kawas ka Yunani di urang ogè pabalatak.
“Nu
penting mah kadariaan pikeun ngaguarna, ulah haget sambel, istiqomah, juhud,
pasti kana hasilna,”saurna tèh. Hanjakalna, loba gegedèn urang anu siweur,
majarkeun tèh mending diajar di tempat batur, padahal samèmèhna maranèhanana
tèh baheulana diajar di urang. Lain ngan urusan budaya wungkul, dalah
pertaninaana ogè, samèmèh batur tèh pan urang heula. Ari ku batur dimumulè
jeung dipusti-pusti nepi ka jadina, ku urang mah kurang dipalirè, antukna
ruksak jeung teu bisa diropèa deui.
Contona waè, budaya ti Korèa pan mani mahabu, lain ngan saukur barudak
rumaja wungkul tapi kolot ogè jadi pipilueun. Malah para pajabatna ogè bangun
anu lali ka dirina, cul dogdog tinggal igel, budaya deungeun diagung-agung,
budaya sorangan ditambolèrkeun. Cilaka tah, lamun teu buru-buru dihadèan tèh.
Numatak sakali-kali mah perlu mulangkeun panineungan tèh.
Kantos
di muat di Jurna Bogor
Tidak ada komentar:
Posting Komentar