Saumur nyunyuhun
hulu, kakara nyaho kumaha anu disebut tari Tayub, komo
palsafahna mah, kitu sotèh pèdah wè, aya nu ngajak ka Cisèèng, Kang Wawan
Khusnun (KF) bari nyebutkeun yèn aya kagiatan di Roemah Kahoeripan. Ari ngadèngè
mah remen, tapi nu kumaha tari Tayub,
sumpahna ogè daèk beunghar kakari
poè Kemis mangkukna. Panasaran naon anu dimaksud tari Tayub tèh mènta
tulung ka Aki Google, geuning ceuk dina
katerangan anu kabaca mah, Tayub mangrupa salah sahiji kasenian
tradisional ti Bojonegoro, sarta bener
tarian warisan ti para karuhun. Nu narima biasana duaan nepi ka wewelasan urang
. Namung numutkeun katerangan Kang R. Wawan Dewantara, di Bogor ogè aya, malah
tarian ieu kènging ti apana, apana ti akina nepi ka uyutna. Baheulana, saur Kang Wawan Dewantara, tarian
ieu digunakeun di rèngrèngan dalem, tujuanana pikeun ngahijikeun para mènak ti
mana-mana. Malah, dina prakna mah, sarana pikeun nyebarkeun agama Islam. Bisa jadi di Tatar Sunda ogè, geus aya ti
babaheulana, pasualanana sigana tèh kurang ngajomantara wungkul.
“Nu nari tayub,
biasana nganggo acuk takwa, tur jumlah kancingna ogè genep, anu nandakeun rukun
Iman,”saurna tèh. Kitu ogè, dina gerakanana tèh aya nyawang, lentong katuhu
jeung lentong kènca ditambah ku sembah,
ngahijikeun dua leungeun dina palebah dada. Lentong kiri jeung katuhu, maksudna
sakabèh sikep di dunya, kudu dipikirkeun alus gorèngna, kudu asak jeujeuhan.
Sawatara nyawang, hartina, kahirupan urang mah geus kudu mikiran ka hareup,
sabab anu geus kaliwatan mah geus jadi panineungan, moal bisa dibalikan deui.
Nu kudu dipikiran mah nyaèta poè ayeuna jeung kahareupna, kumaha carana sangkan
kahirupan leuwih alus ti anu dipigawè samèmèhna.
“Hanjakalna, para
pajabat pamarèntahan urang kurang waspada jeung narima, mangsa ku urang Walanda
diasupan ku inuman anu matak mabok. Jadi wèh tari Tayub anu baheulana pikeun
nyebarkeun agama Islam tèh, jadi gorèng jeung kiruh tungtungna,”saurna daria.
Kitu deui, basa diterangkeun ku MC, yèn anu bisaeun (ngawasaan) tari ieu mung
ukur duaan, salah saurangna Kang Wawan tèa.
Mun enya jiga kitu asa ku nyaah pisan, sakurangna kudu aya regenerasi,
ulah nepi ka tumpur.
“Tarèkah Ibu Dewi
Djukardi dina raraga ngamumulè pusaka budaya, kawilang hade, ngan leuwih alus
deui lain ngan saukur saayeunaeun wungkul, manjang jeung tuluy-tumuluy, nepi ka
ngahasilkeun generasi panerus,”saurna deui. Saujratna, aya sababaraha kasenian
tradisi Sunda anu di jaman kiwari geus teu bisa ditempo ku balarèa, ceuk basa
gaulna mah jadi eksklusif, ukur dipintonkeun di gedong-gedong jeung di tempat
hajatan wungkul, sarta teu bisa rasakeun kaèndahanana ku balarèa. Lamun tèa mah
aya nu haat ngamodalan, boh dianggarkeun tina APBD, komo aya sponsor mah, asana
tèh pintonan anu dua minggu sakali di Taman Kencana tèh moal pati jajarigjeugan
teuing. Unggal rèk minton kudu
kukurilingan pikeun nèangan soundsystem, aya nu nginjeumkeun gratis, masih
kènèh dibingungkeun ku nèangan ongkos pikeun ngangkutna. Padahal ceuk itungan,
lamun sakali minton dianggarkeun sajuta waè, geus lumayan cukup pikeun mantuan
para seniman anu maranggung di Taman Kencana. Lamun sakali minton sajuta,
sabulan ukur dua juta, dina sataun dijumlah-jamlèh ukur Rp 24 juta. Rarasaan
pikeun, jalma anu jaregud mah, duit sakitu tèh, teu dianggap loba, sabab ceuk
bèja aya nu bisa mèakeun duit sapeutingna tèh nepi ka tilu jutana. Urusana mah, ukur malirè jeung teu malirè
wungkul, atawa kumaha carana sangkan anu baroga duit, bisa lèah hatèna pikeun
mantuan. Enya lamun ngandelkeun ka saurang mah, bakal karasa beurat, tapi ku
rèrèongan mah, asana tèh teu sabaraha. Lebar pisan lamun sumanget para seniman
anu sakitu ngagudugna, leungit tanpa lebih ilang tanpa karana, kulantaran
kurang pangrojong, lir lampu cempor bèakeun minyak lantung, beuki lila cahayana
beuki cieuy, satuluyna, pes wè pareum. Muga wè atuh nya, aya nu haat nulungan,
kituna tèh bari jeun songna, lain ngan saukur dina biwir wungkul. Diantos ah !